De Mathenesserweg.
Een straatnaam zo simpel en toch zo zelden goed uitgesproken, behalve door hen die er wonen. Een straat welke door moeilijke tijden is gegaan maar opkrabbelde uit ieder mogelijk dal.
Petra Schipper
Het is de straat waar ik ben opgegroeid. En iedereen die hier ook opgroeide weet heel goed dat je eigenlijk nooit meer zult vertrekken. Dit is de straat waar ik mijn eerste vriendje had. De straat waar ik fikkie stookte in de trappenhal en waar ik belletje drukte bij de oude buurvrouw die toch al zo moeilijk liep.
Hier staat ook het klooster waar ik vroeger zoveel tijd doorbracht. Twee keer aanbellen anders werd er niet open gedaan. De oude broeders waren voorzichtige mensen. Maar het leukste was waarschijnlijk de jaarlijkse kerstbomen jacht en het Nieuwjaars vuur dat daaruit voortkwam. En altijd weer die brandweer om het vreugde vuur te blussen.
De Ghetto van Rotterdam werd het genoemd. Deze straat. Je kunt het je bijna niet meer voorstellen. De politie zou niet over de weg hebben durven lopen maar de prostituees hadden daar juist weer geen problemen mee. Dit was niet de Ambachtsheerlijkheid die Dirk Bokel eens voor ogen had.
De bewoners besloten de straat haar eer terug te geven. Een proces van jaren maar succesvol.
Klooster Regina Pacis. Foto: Freek van Arkel
Nu kom ik met twee maal aanbellen het klooster niet meer in. De hallen zijn niet meer wat ze ooit waren en in de kelder worden geen potten meer gebakken. In vijfendertig jaar tijd heb ik de straat zien veranderen maar de mensen zijn nog steeds hetzelfde. In veel gevallen zijn het zelfs exact dezelfde mensen. Wanneer je van de Mathenesserweg je thuis maakt, voel je er niets meer voor om te vertrekken. Je zult wat schelden, je zult wat klagen maar uiteindelijk blijft het je thuis.
Bij het groeten van de buurvrouw voel ik weer even haar vingers in mijn arm van al die keren dat ze mij weer kwaad bij mijn moeder afleverde.
Maar ik ben hier niet om jou te vervelen met mijn verhalen uit het verleden. De Mathenesserweg nu is een bloeiende gemeenschap geworden. We klagen over troep en over herrie, over roet en over dieven. Naast dit klagen ondernemen we actie en dat is de Mathenesserweg nu. Handen uit de mouwen en de handen ineen slaan. Tezamen hebben wij de Ghetto van Rotterdam veranderd in een kunstwijk met gratis bibliotheken en heerlijke stroopwafels. Met kebab en gemeenschappelijke tuinen.
De bewoners geven Dirk Bokel zijn Ambachtsheerlijkheid terug. Precies zoals het ooit bedoeld was.
Petra Schipper